Vakit yine gece yarısı…
Masada kağıt ve kalem,
karşımda ışık ve gölge,
Uzaklarda sessiz karanlık,
gökte yalnızca yıldızlar
ve alabildiğine uzanan Samanyolu…
Penceremi açıyorum,
Senin sevdiğin yağmurun sesi saçlarımı,
ıslak toprak kokusu bedenimi okşuyor,
İncecik damlalarla birlikte,
bembeyaz ellerinin yerine.
Başımı gökyüzüne çeviriyor
ve yıldızlara bakıyorum hissediyorum seni.
Şu an sende pencereni açsan,
Benim seyrettiğim yıldızları
ve Samanyolu’nu göreceksin.
Ben ve sen aynı anda,
ayrı ayrı yerlerde,
aynı şeyleri görebiliyorsak,
İki ayrı bedende tutsak kalplerimiz
aynı sevgiyle atıp
aynı hasreti paylaşmazlar mı?
Saat gece yarısını vurduğunda mesela
Dışarı çık, kuzeye dön,
sağ omzunun üzerine doğru yönelt bakışlarını..
Ve parıl parıl yanan kutup yıldızını bul.
Ben her gün o saatlerde
o yıldıza bakıp seninle konuşuyorum.
Sen de bana seslen mesela,
deki
‘seni seviyorum’.
02.12.1996