Zaman zaman içinde
İnsan ise; Ne içinde zamanın, dışındadır nede
Zaman, yaralar açar, yaralar kapatır,
İnsan kapanmış bir zaman, Ya da zaman yaralanmış bir insan.
Beynimde diş izleri kalmış elleri nasırlı insanların
Pahalı mutluluğu almak için gençliğini satan kahramanların
Hep ölen şövalyelerin olduğu masallar anlatırım zaten…
Siz! karanlıktan aydınlığa gelip giden Donkişotlar
Hedefiniz ben miyim yoksa
Henüz yaram sıcak, durmayın kül basın üstüne haydi
Ne dost buldum şu dünyada
Ne de düşman kendimden başka
Bir gün bir ayna verdiler elime
Anladım yok nasibim kendimden başka
Söyle be ayna, Anlat be zaman
Ben gülüm, sen kışta öten bülbül müsün?
Ben bülbülüm, sen sahrada açan gonca gül müsün?
Ağlayabilir misin benim gibi sessizce… Yoksa
Yoksa yanıp kül olmuş bir gönül müsün?
Biliyorum bana bir dost yüzü gerek
Bakmayın siz gözlerime yalnızlıktan ağlıyorum.
Geceler ne kadar uzunmuş meğerse,
Hiç düşünmemiştim…
Ya şu yıldızlar ve ay
Onları daha önce hiç fark etmemiştim
İçimdeki korku büyüyor
Bu baharda açılan gülleri göremeyecek miyim?
Yıktılar mı dünyamı
Ayna ve zaman kimin elinde
Nerede güneş doğan kızıl sabahlar
Bugün günlerden ne, aylardan hangi ay
Bu kaçıncı mevsim, kaç bahar gördüm
Kaç hazan daha yaşayacağım, umutla bekleyerek
Gece ayaz, hava karanlık, ya bu sokak benim mi?
Bu evde ben mi yaşadım yahu!
Kim bu insanlar ne istiyorlar benden
Tanıyamıyorum ayna anlam veremiyorum
Bu kırışık surat benim mi?
Zaman denilen acımasız cellat gülümsüyor bana
Ne vardı sanki bu baharda açan çiçekleri de görebilseydim.
Güneşli günler doğmayacak bana
Ölümle gelip o zaman yeneceğim zamanı
Kelebek kadar narin, ceylan kadar ürkek
Ve yılan kadar tehlikeliyim, hem korkak hem cesaretli
Toprağa açılan yolda bir kefenle varacağım huzura
Ama aynaya bakamadan, zamanı yaşayamadan.
E açılır bir gün bahtımız bizimde, hemen battıkça batmaz ya,
Sebepler halk eden Mevla’m, kerem bab-ın kapatmaz ya,
Benim Hakka münacatım, değil bir rızk için hâşâ!
Allah Rezzak’ı Âlemdir, rızıksız kul yaratmaz ya.
Şener İŞLEYEN